Wilgenroosje - Chamerion angustifolium

Synoniemen Epilobium angustifolium, Epilobium spicatum, Chamaenerion angustifolium, Knikkend wilgenroosje

Naamgeving (Etymologie) Wilgenroosje dankt zijn naam aan de bladen, die lijken op die van de wilg. Roosje is een algemene aanduiding voor rode bloemen. De oude geslachtsnaam (Epilobium) komt van het Griekse epi (op) en lobos (peul), omdat de bloem op het lange vruchtbeginsel staat. Chamerion is afgeleid van het Griekse chamai (dwerg) en neros (vochtig). Angustifolium betekent met smalle bladen.

Klaas Dijkstra - cc by-nc-sa 3.0 nl	Klaas Dijkstra - cc by-nc-sa 3.0 nl
© Willem Braam - verspreidingsatlas.nl	Ron Niebrugge - Public Domain

Wortels Vertakte wortelstokken met ondergrondse uitlopers. Meestal groeiend in grote groepen.

Rasbak - cc by-sa 3.0	bisque.cyverse.org - cc0-1.0
storage.idigbio.org - cc by-nc 3.0	storage.idigbio.org - cc by-nc 3.0

Stefan Laarmann - cc by 2.5	George Chernilevsky - Public Domain
Matt Lavin - cc by-sa 2.0	Stan Shebs - cc by-sa 3.0

Bladeren De verspreidstaande, 1-2 cm brede bladen zijn langwerpig of lijn-lancetvormig, gaaf of zwak getand en hebben een langs de rand lopende nerf. Aan de onderkant zijn ze blekere van kleur. De zijnerven eindigen in een bochtige binnenrandnerf.

Klaas Dijkstra - cc by-nc-sa 3.0 nl	Klaas Dijkstra - cc by-nc-sa 3.0 nl
Cor Nonhof - cc by-nc-sa 3.0 nl	kuleuven-kulak.be/bioweb

Bloemen Tweeslachtig. De schutbladen zijn klein. De bloemen vormen lange, iets puntig toelopende trossen, met kleine schutbladen, aan de stengeluiteinden. Ze zijn roze, paarsrood of zelden wit en worden 2-3 cm. De vier kroonbladen zijn iets uitgerand. De bovenste zijn iets breder dan de onderste. De acht meeldraden en de stijl steken uit de bloem en buigen later omlaag. De stempel heeft vier spleten. De bloemknoppen zijn sterk teruggekromd.

kuleuven-kulak.be/bioweb	Klaas Dijkstra - cc by-nc-sa 3.0 nl
© Jakob Hanenburg - verspreidingsatlas.nl	Klaas Dijkstra - cc by-nc-sa 3.0 nl

Vruchten en zaden Een doosvrucht. De pluisvormige zaden worden door de wind verspreid. De zaden zijn langlevend (langer dan vijf jaar). Tweezaadlobbig.

Klaas Dijkstra - cc by-nc-sa 3.0 nl	Jose Hernandez - USDA-NRCS PLANTS Database
Klaas Dijkstra - cc by-nc-sa 3.0 nl	©2006 Digital Plant Atlas - cc by-nc-sa 3.0 nl

Bodem Zonnige of half beschaduwde, open plaatsen op matig droge tot vochtige, matig voedselarme tot matig voedselrijke, stikstofrijke, vaak zwak zure en vaak omgewerkte grond (zand, leem, veen en stenige plaatsen).

Groeiplaatsen Langs bospaden, bosranden, kapvlakten, brandplekken, stormvlakten, struwelen, hakhoutbosjes, houtwallen, spoorbermen, bermen, zandgroeven, braakliggende grond, plantsoenen, steenglooiingen, tussen straatstenen, parkeerterreinen, afbraakterreinen, puinhellingen, langs rivieren, sloten, kanalen, basaltglooiingen en tussen stenen van beschoeiingen langs vaarten, duinen, ruigten, in knotbomen, drooggevallen mosselbanken, meeuwenkolonies, drooggevallen zandplaten, opgespoten grond, stortterreinen, oude muren, afgebrand rietland en soms in akkers.

Wilgenroosje werd vroeger gekweekt als tuinplant. In de Middeleeuwen werd de plant gebruikt tegen kinkhoest bij kinderen en als wondkruid. De plant levert veel nectar. Net als verscheidene andere kapvlakteplanten is Wilgenroosje tamelijk rijk aan natrium, een voor dieren onmisbaar en vaak vrij schaars voedingsbestanddeel. De plant is niet giftig voor zoogdieren. Door allerlei herkauwers wordt het dan ook graag gegeten. Ook heeft de plant wel als noodrantsoen voor de mens gediend. De wortels werden als schorseneren, de jonge scheuten als asperges gegeten. Van de bladeren kan thee worden getrokken.