Takken-De ranken zijn sterker vertakt (vier tot acht, maar soms tot twaalf zijtakken) dan die van Valse wingerd. Ze eindigen in hechtschijfjes (kleverige bolletjesvan ongeveer 5 mm), maar alleen als ze tegen een stevig object omhoog groeien. De plant dringt dus niet ín het oppervlak van gebouwen, maar hecht zich er alleen aan vast. Jonge twijgen zijn vaak roodgekleurd.

Bladeren-De samengestelde, aan de bovenkant doffe bladeren zijn vijftallig, maar bij jonge planten soms drietallig. Ze kunnen 20 of soms zelfs 30 cm groot worden. Ze hebben een gezaagde rand. In de herfst worden de bladeren diep rood van kleur.

Bloemen-Tweeslachtig. De bloeiwijze is een vertakte tros met een hoofdas. De kleine, geelgroene bloemen bloeien in trosjes.

Vruchten en zaden-De harde, berijpte, donker blauwe tot paars-zwarte bessen worden van 4-8 mm in doorsnede. Ze zijn eetbaar maar niet smakelijk. Vogels eten de bessen en de niet verteerde zaden worden zo verspreid. Tweezaadlobbig.

Biotoop

Bodem-Zonnige tot beschaduwde plaatsen op vrij droge of vochthoudende, goed doorlatende grond (zand, leem en klei). De plant is bestand tegen luchtverontreiniging.

Groeiplaatsen-Bossen (groeiend over bomen), rotsen, muren, ruderale plaatsen, bermen en langs autowegen.

Verspreiding

Wereld-Oorspronkelijk uit het oosten van Noord-Amerika.

Nederland-Ingeburgerd na 2000. Vrij zeldzaam.

Vlaanderen-Ingeburgerd. Zeldzaam.

Wallonië-Ingeburgerd. Zeer zeldzaam.

Toepassingen

Ook gekweekt als sierplant, vaak om gevels van huizen te bedekken. Voeger werd de plant gebruikt tegen o.a. diarree, buikpijn en geslachtsziekten.

2001-2024 Klaas Dijkstra - cc by-nc-sa 3.0 nl